Şimdi bizim zilli hakkında çok olumsuz şeyler yazmıyorum, genel anlamda tecavüzcüme aşık olmuş bir haldeyim (bkz. Stockholm Sendromu). Ama bu demek değil ki herşey süt liman gidiyor. Evet kıs kıs güldüğüm doğru ama aslında gülerim ağlanacak halime kısmı daha doğru. Pollyanna'ya bağladım olumsuzu görme, olumluya odaklan diye diye (facebooktaki gruba ne oldu ayol, bkz. Türk gibi hevesle başladığım işler dizisi..)Bu sıra hasta yine. Klasik yemez, uyumaz, huysuzdur üçlüsü. Emzirmeyi bıraktığımın ertesi günü tüm gece kesintisiz uyumaya başlamıştı ya, o da hikaye oldu. 15dk'da bir uyanıp "mamaaaağ" diye yanına çağırdığı için, çareyi onun odasındaki ikiliden tekliye indirdiğim kanepenin köşesine kıvrılmakta buldum.
Yine böyle ağzımdan yastığa suların aktığı, o uykunun en tatlı noktasında gece terörleri vuku buldu hanımın. Bu seferkinin konusunu uyku semesi tam yakalayamadım ama sabahın 4 ila 4.57'si arasında, içinde "kalem, dondurma, kirpik ve kaydırak" kelimelerinin geçtiği ve "sarıl, sarıl, SARIL; SARIIIIIIL" ile biten anlamsız bir terör saatinden sonra, tüm tüylerim diken diken ve uykudan eser kalmamış halde güne başladım. Günlerim artık sabah koca bir kahve, öğlen diet cola eşliğinde geçebiliyor (ben ki 2 yudum kahve içeyim 2 gün uyuyamazdım, peh!)Yaw yeter uleyn, ben de insanım. Evladım rüya bu rüya, nerden bulayım ben sabahın 4'ünde dondurma sana!? Hem de kütür kütür öksürüyorsun gece boyu! Ayrıca kalem ne ya, kaydıraktan kalemle mi kayıyorsun rüyalarında, kirpik ne ya sonra, kirpik ne?!
Makul isteklerim var. Mesela gece elimi kolumu tutsun, isterse sık sık uyandırıp yanına istesin falan da, ben sırtüstü yatarken komple üstüme çıkıp boylu boyunca üstümde yüzükoyun yatmasın gibi. Ya da uyanınca kendine "uyuuuu uyuuuu" diye bağırmak ve bu nedenle adım adım uyanıp sinirlenmek yerine, sadece gözünü kapayıp susmayı akıl edebilsin gibi. Ya da Sherlock Holmes mini dizideki o adam beni balkondan bohçamla kaçırıversin gibi (o ne ayol, hatlar karıştı.. ama o Benedict Cumbetbatch denen adama da hafiften aşık oldum ben kocam duymasın o nasıl güzel gözlerdir be adam!)
Öyle böyle götürüyoruz işte bu annelik mevzuunu. Neredeyse 2 sene olacak ayol, bu gecenin 4'ünde yavrusuna şefkatle koşan, koşarken ayak serçe parmağını masanın köşesine çarpan, acıyı fark bile etmeyen kişi ben miyim diye bazen düşünüyor ve şaşırıyorum. Daha yolun çok başındayım biliyorum ama şu saatte kafamda huni salonda tek başıma otururken, kuşlar muşlar cikcikliyorken, yorgun, bitkin ama yine de mutluyum be çok şükür... Bu işler pek zormuş ama yine de güzelmiş hakikaten... (Sen onu bunu geç de hacı, bu Benedict nasıl bir adam yahu, oyş.)
