İlk gebeliğime çok benzer bir ikinci gebelik yaşıyorum, kızımda 24. haftaya dek karnım "dümdüz"dü, şimdi de 23. haftada henüz dıştan belli olmuyor. O nedenle aile ve çok yakınlarımız dışında çoğu kişiye henüz söylemedik bile. Kızıma da karnım iyice belli olmadan yani 30'lu haftalarda artık "serpme kahvaltıyı fazla kaçırdık"tan bir gıdım öteye geçmeden hamileliği söylemeyi / anlatmayı düşünmüyorum, uzmanlar da en doğrusunun bu olduğunu belirtiyor. Yoksa hem "ne zaman doğacak, niye bugün doğmadı?" diye sorup duracak ve ben bir noktada artık buna cevap veremeyecek kadar bunalmış olacağım eminim :) hem de işin doğrusu bundan önce sürpriz bir gebelik ve düşük yaşadığımdan biraz çekiniyorum. Biliyorum doğuma dek hatta doğumdan sonra bile hiç bir şey garanti değil, hayat gerçekten bir mucize ve çok ama çok kırılgan, olumsuzluk gibi değil de temkinli olmak diyelim, eğer bebeği bir nedenle kaybedersek, kardeşe hazırlanan kızımın psikolojisini de düşünmek diyelim.. Öyle bir durum başa geldiğinde çocuğa "bebek annenin karnında yeterince büyüyemedi, bu kimsenin suçu değil, bazen böyle olur ve bebekler doğamazlar, artık annenin karnında değil" demek gerekebilir. Allah korusun, kollasın, inşallah sorunsuz, sağlıkla, kolayca kucağımıza alırız yeni aile üyemizi, amin amin!
Önümüzdeki 6 hafta planım bu "farkındalık eğitimi"ne devam etmek. 30'lu haftalarda karnım artık mini bir karpuz boyutunu almaya ve elbiselerden taşmaya başladığı an, yani hani "hamile mi, tonton mu sorularının dindiği o ulvi an", kızımı karşıma alıp ona durumu şu şekilde anlatacağım: "Maya'cım, biliyor musun, hani x'in kardeşi var ya, bebek.. Bizim de bir bebeğimiz olacak, yani senin bir kardeşin olacak. Şu an annenin karnında büyüyor, annenin karnı daha da büyüyecek büyüyecek kocaman olacak, sonra bir gün aynen Peppa Pig'deki anne tavşan gibi ben de hastaneye gideceğim, doktorlar karnımdaki bebeğin doğmasına yardım edecek ve sonra bebeği alıp evimize getireceğiz. x'in kardeşi gibi, o da bizimle, seninle birlikte yeni evimizde yaşayacak. Bebek süt emecek, uyuyacak, bazen ağlayacak, bir sürü kaka yapacak, biraz büyüyünce seninle ben onunla oyunlar oynayacağız" falan diye anlatacağım ve sadece ondan gelecek soruları yaşına uygun ve doğru şekilde cevaplayıp, onun sormadığı soruları (bebek nasıl yapılır) es geçeceğim. Ayrıca kesinlike "kardeş ister misin?" diye sormamanızı da öneririm çünkü "hayır" diye diretebilir ve hiç yoktan başınıza dert alabilirsiniz.
Olayı anlattıktan ve soruları cevapladıktan sonra, ikinci kısıma yani onun bu ilişkideki rolüne geliyor sıra. "Sen artık büyüdün, abla oldun" çocuğa söylenmemesi gereken, onu gereksiz sorumluluk duygusuna sokan cümleler. Onun da ufak bir çocuk olduğu unutulmadan, "sen çok iyi bir abla olacaksın, bebek gelince istersen onu birlikte yıkarız, giydiririz, istersen biberonundan sütünü sen de verebilirsin, eğer ağlarsa onu öper beraber sakinleştiririz" falan gibi çocuğu aktif katılıma yönlendirecek cümleler kurmak daha uygun olur. Ayrıca çocuklar sizin tepkinizden öğreniyorlar, o nedenle "biz en çok seni seviyoruz, ilk göz ağzımız" yerine, "anne ve baba tüm çocuklarını sever, biz de yeni bebeği de seni de çok seviyoruz" mesajı alabileceği konuşmalar daha uygun olacaktır. Bu sayede çocuk bebeğin sevilmesinin doğal ve doğru olduğunu anlayacak, bebeğin de kendi gibi değerli olduğunu hissedecek, o da sizi örnek alacakır.
Bebeğin doğumu sırasındaki durum açıkcası bu süreçte beni en çok korkutan durum, çünkü eşim "çocuğumun doğumuna katılmak istiyorum" diye tutturmuş halde, halbuki topu topu yaptığı iki el tutmak, iki göz devirmek, doğumdan sonra da sevinç gözyaşları dökerek kordonu kesmek yahu, valla başka bi işe yaramıyorlar bu babalar! Dibimizde yaşayan babannesinin biliyorsunuz ne bize ne kendine hayrı yok (doğum yapacağım zamanlarda İtalya'da tatilde olacak büyük ihtimalle), anane dedeyi çağırsam çok tatlı insanlar ve çok da güzel bakarlar ama tek başlarına gece kalma deneyimleri yok bir de sağolsunlar kendileri 0-4 yaş çocuk büyütmedikleri halde (beni ananem büyüttü) özellikle sağlık alanında ciddi kariyer sahibi tüm anane dedeler gibi herşeyi en iyi onlar biliyorlar ve kendi doğrularını uygulama konusunda inat ediyorlar (onların lügatında Maya kendine zarar verecek olsa bile "hayır" diye bir kelime yok mesela (bu da onlara tam %100 güvenmeme çok büyük engel oluyor) yani kısacası lohusa kafasıyla ağzımı kapayamam, evde iç savaş çıkar diye korkuyorum. Anlayacağınız şu an itibarıyle doğum sırasında kızıma bakacak kimsem yok! Bunu değiştirmek için "oyun ablası" düşünüyorum ama doğum süresince gece gündüz yanında kalacak, güvenebileceğim birini bulmak burada çok zor çünkü bebek bakıcıları saatlik çalışıyorlar ve gece kalmıyorlar. Doğum doulası ile görüşüyorum, bazıları doğuma giriyor, bazıları ise eşinizi doğuma yetiştirip evde kalan çocuğunuza bakıyor.. Bu konuları araştırıyorum. Her halikarda, Maya benden daha 1 gece bile ayrı kalmadığı için, doğumda yanında olacak kişiyle (hatta ikna edebilsem babayla bile!) önceden bir kaç gece geçirme tecrübesini kazanmak zorunda, o nedenle bunu da ayarlamam, haftalar öncesinden onu bensiz 1-2 gece geçirmeye hazırlamam gerekiyor. Gözümde doğumun kendisinden çok Maya'ya kim bakacak sorunu büyüdükçe büyüyor valla :(
Doğum sonrası ise; özellikle dikkat etmek istediğim, Maya'nın bebeği gördüğü o ilk anda bebeğin elimde kolumda mememde tepemde olmaması! Onu boş ve açık kollarımla karşılamak, kucaklamak ve ben kendim bebeğin yanına götürmek, tanıtmak istiyorum, inşallah sağlıkla kısmet olur.. Bebeği ve sizi tekrar gördükleri ilk an önemli; kısa, sakin ve sadece anne baba ve bebeğin olduğu odada tanışmak, ilerleyen ziyaretlerde de bu olumlu sakin havayı sürdürmek gerekiyor. Dediğim gibi, kardeşin ona getireceği bir hediye, tedirgin havayı baya neşelendirebilir. Bebeğin ayaklarına ellerine dokunmasına izin verilmeli, tutmak isterse güvenli bir koltukta mutlaka anne ya da babanın desteğiyle tutması sağlanmalı, fakat bebeğe yaklaşmak istemezse asla zorlanmamalıdır. Küçük çocukların bebekten korkmaları, çekinmeleri ya da birden öfke ya da üzüntü duyarak ağlamaları çok normaldir, bu durumda mutlaka ona sarılmalı, destek olmalı, sevginizin aynen devam ettiğini, onun yerini kimsenin almayacağını anlamasını sağlamalısınız.
Ek okuma önerileri; 3 yaşındaki çocuğuma hamileliğimi ne zaman ve nasıl anlatmalıyım başlıklı tam benim durumuma uygun bir yazı için buraya, aynı konuda başka bir yazı için buraya, buraya ve buraya ve buraya (türkçe) tıklayabilirsiniz. Doğum sonrası ipuçları içinse burada güzel bir yazı daha var. Ayrıca kardeşi olacak çocuklar için bu kitap listesi, ve şu kitap da önerilerim arasında.
